Χτύπησε η πόρτα, πήγα για ν’ ανοίξω,
ήτανε, που λέτε, ο καινούργιος της.
"Θέλω εξηγήσεις πριν το προχωρήσω,
γιατί πας συνέχεια και την ενοχλείς."

"Ψυχραιμία τώρα", είπα στην καρδιά μου,
ήρθε να τ’ ακούσει και θα του τα πω,
αφού μου θυμίζει τόσα χρόνια πίσω
αχ, τον εαυτό μου πόρτες να χτυπώ.

Εντάξει, φίλε, τώρα είναι πια δικιά σου.
Πάρε τη θέση και την πίκρα μου δικιά σου.
Σ’ αυτή τη μάχη μπορεί να ’μαι πληγωμένος,
μα δεν υπάρχει νικητής και νικημένος.

Σουτ, μη με διακόπτεις, λίγο ακόμα θέλω,
κράτα τις ορμές σου για ελόγου της.
Ναι, την αγαπούσα και βαθιά με λιώνει,
έτσι που συμβαίνει, έτσι να της πεις.

Τούτο το παιγνίδι το ’χουν παίξει όλοι
και το έπαθλό μας πίκρα και καημός.
Σήκωσα τα χέρια και με περηφάνια
μες στα αποδυτήρια κλαίω μοναχός.

Εντάξει, φίλε, τώρα είναι πια δικιά σου.
Πάρε τη θέση και την πίκρα μου δικιά σου.
Σ’ αυτή τη μάχη μπορεί να ’μαι πληγωμένος,
μα δεν υπάρχει νικητής και νικημένος.