Κάποτε μου ‘χες πει
πως ο κόσμος τελειώνει
σαν αστέρι που λιώνει και θα μείνουμε μόνοι,
το αντίο πονά.

Κάποτε μου ‘χες πει
στη ζωή πως διστάζω,
κι έτσι για να σου μοιάζω, στη συνήθεια φωνάζω
μα εσύ φεύγεις ξανά.

Όλα τα λάθη σου τα είχα φανταστεί
παίζαμε σ’ ένα έργο που ‘χα ξαναδεί,
έριχνε αυλαία ο ήλιος καίγοντας τη σκηνή
όλα τα λάθη σου τα είχα φανταστεί.

Έψαχνα το γιατί αγαπούσα το ψέμα
στων ματιών σου το βλέμμα,
παρατώντας εμένα
κι είχα πάλι εθιστεί.

Έρωτες τοξικοί σ’ έναν γυάλινο κόσμο
μα εθισμούς πια θα διώξω,
τα δεσμά σου θα κόψω,
στα παλιά δε γυρνώ.

Όλα τα λάθη σου τα είχα φανταστεί
παίζαμε σ’ ένα έργο που ‘χα ξαναδεί,
έριχνε αυλαία ο ήλιος καίγοντας τη σκηνή
όλα τα λάθη σου τα είχα φανταστεί.