Δώσαμε τους όρκους
μπροστά σε συγγενείς και φίλους.
Μερικοί δεν το περίμεναν καθόλου.
Δάκρυσε ο μπαμπάς σου
και μια φίλη σου απ’ το σχολείο,
που ‘χες να τη δεις διακόσια χρόνια.

Κι ύστερα σε κάποιο κτήμα στα μεσόγεια
οι φίλοι μου, οι φίλοι σου και τα δυο σόγια.
Ντίσκο καλαματιανά και Καζαντζίδη,
παραγγελιά απ’ το θείο μου τον Αριστείδη.
Μπουφές, ευχές, κρασί και ύστερα ουίσκι,
κι η μάνα μου να σε φιλαέι όπου σε βρίσκει.

Μέσα σ’ αυτό τον πανικό,
εγώ κι εσύ μες στο χαμό,
χαμένοι μες στο γάμο τον δικό μας.
Σε κάποια του χορού στροφή
μου ψιθυρίζεις μες στ’ αυτί:
“Πότε θα φύγουν όλοι αυτοί,
να μείνουμε, να μείνουμε τα δυο μας;”

Δώσαμε τους όρκους
μπροστά σε συγγενείς και φίλους.
Μερικοί δεν το περίμεναν καθόλου.
Δάκρυσε ο μπαμπάς σου
και μια φίλη σου απ’ το σχολείο,
που ‘χες να τη δεις διακόσια χρόνια.

Κι ύστερα σε κάποιο κήπο με λαμπιόνια,
κλαρίνα και μπιτάκια ώσπου να βγουν τ’ αηδόνια.
Και βέβαια το ζειμπέκικο της Ευδοκίας,
παραγγελιά της θείας σου της Αμαλίας.
Κουστούμια και φορέματα και καροτσάκια.
η Μπέτυ μεθυσμένη κάνει τσαλιμάκια.

Μέσα σ’ αυτό τον πανικό,
εγώ κι εσύ μες στο χαμό,
χαμένοι μες στο γάμο τον δικό μας.
Σε κάποια του χορού στροφή
μου ψιθυρίζεις μες στ’ αυτί:
“Πότε θα φύγουν όλοι αυτοί,
να μείνουμε, να μείνουμε τα δυο μας;”

Περάσαν τόσα χρόνια
κι ακόμα σ’ αγαπώ.