Όσο παλιώνει το βιολί
Γλυκαίνει η δοξαριά του
Βαθαίνει στο λευκό λαιμό
Η μαύρη μελανιά του
Βαθαίνει γίνεται γκρεμός
Και σκοτεινό πηγάδι
Στο φιλιατρό του καρτερώ
Εσένα κάθε βράδυ
Να βρεις τη σκάλα τ΄ ουρανού
Τον όρκο να κρατήσεις
Αστέρι μέσα στα νερά
Δίπλα μου να καθίσεις
Δίπλα μου να μου τραγουδάς
Για τη Φαρμακωμένη
Σαράντα χρόνια πέρασαν
Και εσύ να΄σαι πνιγμένη
Όσο βαθαίνει η πληγή
Ο πόνος τη γλυκαίνει
όποιος γι΄ αγάπη σκοτωθεί
Ποτέ του δεν πεθαίνει