Πέρα στο δάσος, στο Πυργί
πάνε πολλά τα χρόνια
τώρα που κοιμούνται
ο Αυγερινός κι η Χαραυγή
και τον καημό τους χίλια
δέντρα ανιστορούνε.

Ο έρωτας μια βελονιά
που την καρδιά τους είχε
υφάνει με κεντίδια,
τον τραγουδούσαν τα πουλιά
και τ’ ασημόχρυσα
του φόραγαν στολίδια.

Όνειρο βλέπει η Χαραυγή
και κακοσήμαδο πουλί
φωνή υψώνει
πως το κερί του Αυγερινού
απόσωσε και πια το τέλος
του ζυγώνει.

Κάνει το βράδυ την αρχή
και στο φαΐ του μαγικό
ρίχνει βοτάνι,
πως θ’ απομείνει μοναχή
σ’ ετούτη εδώ τη γη
ο νους της δεν το βάνει.

Κι όταν ξεψύχα ο Αυγερινός
παίρνει κι η Χαραυγή
φαρμάκι του θανάτου,
της ζήσης κόβει τη θηλιά
και να πεθάνει ρίχνεται
στην αγκαλιά του.

Πέρα στο δάσος, στο Πυργί
ένα της άνοιξης
θλιμμένο μεσονύχτι
άνοιξε ο έρωτας πληγή
κι άπλωσε ολόγυρα
το μαύρο του το δίχτυ.