Κάποτε ήσουν σπίτι, ήσουν η πόρτα,
ήσουν κρεβάτι, ήσουν τ’ ασιδέρωτα.
Κάπου σε είπα φίλο, σε είπα άντρα,
σε είπα βλάκα, σε είπα έρωτα.

Κάτω απ’ τον ήλιο ήσουν ουρανός,
πάνω απ’ την πόλη διαδήλωση, καπνός,
μέσα στο σώμα μου, σαν θαύμα ήσουν γυμνός.

Κάποτε ήσουν γέλιο, ήσουν το κλάμα,
ήσουνα πέρασμα, ήσουνα κάτι.
Κάπως σε είπα χώρα, σε είπα δέντρο,
σε είπα χρώμα, οφθαλμαπάτη.

Κάτω απ’ τον ήλιο ήσουν ουρανός,
πάνω απ’ την πόλη διαδήλωση, καπνός,
μέσα στο σώμα μου, σαν θαύμα ήσουν γυμνός.

Η πιο μεγάλη αγάπη είναι η πράξη της
κάτι στο πάτωμα δικό σου
ακόμα να κλείσει την πόρτα τρέχοντας
αν είχα να σου πω μονάχα ένα,
η πιο σκληρή χαρά είναι η γέννα.

Κάτω απ’ τον ήλιο ήσουν ουρανός,
πάνω απ’ την πόλη διαδήλωση, καπνός,
μέσα στο σώμα μου, σαν θαύμα ήσουν γυμνός.