Τραβιέμαι όλη μέρα μα δεν περισσεύουν
μετράω και βγαίνουν ξανά τσίμα τσίμα
γαμιέμαι στους δρόμους, βροχές και λιοπύρια
και όλο ακούω το ίδιο το ποίημα
πως όλα θ' αλλάξουν, μα όλα είναι ίδια
μα όλα είναι ίδια, μα όλα είναι ίδια.

Ξύπνα! Ξύπνα! Ξύπνα! Ξύπνα!

Τραβιέμαι τις νύχτες
και σαν ξημερώσει
ξυπνάω και είμαι
μυαλό γαμημένο
ψυχή γαμημένη,
κορμί γαμημένο
και τ' όνειρο πάλι
στα δίχτυα μπλεγμένο.

Γαμιόμαστε όλοι που σ' έχουμε ακόμα
σαν άγιο θρεφτάρι απάνω στο θρόνο
και γύρω κοράκια με δυο μέτρα στόμα
κοιτούν αν θα βγάλεις και τούτο το χρόνο.

Τραβιέμαι απ' τα δέκα και είμαι σαράντα
και είμαι εξήντα και είμαι ογδόντα
με τάισες πάλι μια ψόφια ελπίδα
κι εγώ αναπνέω θαρρείς από σπόντα
μου λες πως θ' αλλάξουν, μα όλα είναι ίδια
μα όλα είναι ίδια, μα όλα είναι ίδια.

Ξύπνα! Ξύπνα! Ξύπνα! Ξύπνα!

Γαμιέμαι και σ' έχω
κι εσένα στην πλάτη
λιωμένος χαμάλης
σου φέρνω χαβιάρι
κι εσύ το σταυρό σου
μου χώνεις στο μάτι
και λάκκο ν' ανοίξω
μου δίνεις το φτυάρι.

Γαμιόμαστε μέχρι ν' αλλάξουν τα πλάνα
κι αυτό το μπουρδέλο να πέσει με κρότο
κι αφού η ιστορία παλιά είναι πουτάνα
γαμάει την πλέμπα, γαμάει και τον πρώτο.