Τρεις αξημέρωτα,
σέρνω το βήμα,
βαρύ σκοτάδι,
ψηλαφιστό πόμολο,
τρίζουσα νύχτα,
πλακάκια κρύα
κι ένα παράθυρο να κελαηδάει.
Στον κήπο απόψε κάθισε ένα αηδόνι
κι η ευτυχία μου έμοιασε για λίγο εφικτή·
σαν να ’μουν πάλι δεκαοκτώ χρονών,
σαν ν’ αντίκρισα το πρώτο χιόνι,
σαν να ’ταν όλα αληθινά
εκεί στον τέταρτο μιας πολυκατοικίας
που άκουσα —αν είναι δυνατόν —
τρεις αξημέρωτα ένα αηδόνι.