Στα δίχτυα σου γεννήθηκα κι εκεί παλεύω ακόμα
Να ξεσκαλώσω, να σωθώ απ’ τ’ άπληστό σου στόμα

Και σαν αγρίμι μυθικό κουρνιάζω μες στα χιόνια
Μα λεν πως ο χειμώνας σου θε να κρατήσει αιώνια

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Τα νύχια σου αν δεν έσταζαν χλιδή ερημιά και ψέμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Στα δίχτυα σου γεννήθηκα κι εκεί παλεύω ακόμα
Να ξεσκαλώσω, να σωθώ απ’ τ’ άπληστό σου στόμα

Και σαν αγρίμι μυθικό κουρνιάζω μες στα χιόνια
Μα λεν πως ο χειμώνας σου θε να κρατήσει αιώνια

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Αν μάθαινες να ξεδιψάς απ’ το δικό σου αίμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Θα βρίσκαν ένα δρόμο τα όνειρά μας τα χαμένα;

Θα βγαίναν απ’ τα στήθια μας τραγούδια θυμωμένα;
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα

Μακάριοι όσοι πέφτουνε για ύπνο σκοτεινοί και πεινασμένοι
Και το πρωί ξυπνούν ανάλαφροι, ορεξάτοι, χορτασμένοι

Μακάριοι όσοι τέσσερις ωρίτσες παν’ δουλεύουν κάθε μέρα
Και μια δεκάρα τους αρκεί για να ’χουν όμορφη ζωή, ψυχή χωρίς χολέρα

Μακάριος κι αυτός που στα σκουπίδια ξέρει πάντα πως θα βρει
Φαΐ για να ταΐσει και γυναίκα και παιδί

Kι οι θλιβεροί ολιγάρχες μας που μάθαν απ’ το αίμα μας να ζουν
Όταν πρησμένοι πέφτουνε για ύπνο και βογγούν
Εύχονται όνειρα ποτέ τους να μη δουν

Μακάριος κι ο κόσμος μας που θέλει να ’ναι ελεύθερος
Κι ίσως γι’ αυτό χρειάζεται πολιτικούς και κλόουν κι εργολάβους

Μακάριος κι ο κόσμος μας που θέλει να ’ναι ελεύθερος
Κι ίσως γι’ αυτό χρειάζεται και σκλάβους

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Τα νύχια σου αν δεν έσταζαν χλιδή ερημιά και ψέμα

Τα κοφτερά δοντάκια σου τα καλογυαλισμένα
Για λίγο αν δεν αλέθανε κορμιά βασανισμένα

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα
Θα βρίσκαν έναν δρόμο τα όνειρά μας τα χαμένα;

Θα βγαίναν απ’ τα στήθια μας τραγούδια θυμωμένα;
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα