Κάθε μέρα που περνάει
η ζωή δεν προχωράει
και τα όνειρα γυρεύουν δανεικά.
Η ανάσα μας τελειώνει,
οι καημοί γίναν βραχιόλι
κι όλο σφίγγουν στο λαιμό μας τη θηλιά.

Δεν έχει μέγαρο στα Μέγαρα,
ούτε γιορτές, ούτε χαρές, μόνο βροχή.
Δεν έχει μέγαρο στα Μέγαρα,
η σκόνη σκέπασε τα βλέφαρα
και κατεβαίνει σαν φαρμάκι στην ψυχή.

Κάθε νύχτα που περνάει
η αγάπη μας γερνάει
και τα χρόνια μας περνάνε βιαστικά.
Οι καρδιές γίνανε πέτρα,
τα παράπονά μου μέτρα
πριν τα σβήσει η ζωή μηχανικά.