Μαράθηκε το γιασεμί που είχα στην αυλή μου,
μαράθηκε και μάρανε κι εμένα τη ζωή μου,
το μάρανε η γαρυφαλιά με τη δική της τσαχπινιά.

Μαράθηκαν και πέσανε τα φύλλα και οι κλώνοι,
που πότιζα με δάκρυα, με βάσανα και πόνοι,
μαράθηκε και δεν ανθεί και δε μου λέει το γιατί.

Τι έχεις και μαραίνεσαι κι όλο παραπονιέσαι,
αγάπησες και πόνεσες και μένα μ’ απαρνιέσαι,
και τώρα πια δε μου μιλάς και μ’ άλλη φεύγεις και περνάς.

Που ν’ πα’να βρω το φάρμακο να την εφαρμακώσω,
την άπιστη γαρυφαλιά να την εξεριζώσω,
για να της κάψω την καρδιά και να γυρεύει γιατρειά.