Θυμάμαι. Θυμάσαι;
Σε μια ξένη πόλη, ούτε δική μου , ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα.
Μπορεί και να με ήξερες από παλιά.
Απλά με ξαναβρήκες.
Έβρεχε, Χωρίς ομπρέλα, θυμάσαι;
Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο.
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη.
Τις νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό.
Αστέρι και σταθμός, θυμάσαι;
Όταν σου έδινα ένα πορτοκάλι
πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια πίναμε πορτοκαλάδα.
Την πίναμε μισή μισή, θυμάσαι ;

Και σου 'μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια.
«Μη πατάς πολύ το μολύβι! » σου έλεγα .

Και είπαμε να εφεύρουμε την δική μας γραφή,
να μην την ξέρει άλλος.
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ' ένα ποτάμι.
Πάντα ένα ποτάμι.
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο, θυμάσαι;
Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας , ένας και πολλοί μαζί.
Χωρίζαμε για λίγο μόνο , γιατί αλλιώς πώς θ' ανταμώναμε ξανά;
Όμως μια φορά άργησες κι ήρθε ένας χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε , ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.
Και μου έγραψες:
Η πιο μεγάλη απόσταση, είναι ο χρόνος.
Μπορεί.
Όμως, τα ωραιότερα ταξίδια μας δεν τα ταξιδέψαμε ακόμα.
Σε περιμένω.
Θα μετρήσω ως το δέκα ...