Υπάρχουν λέξεις που γυρίζουν στις αυλές
μυρίζει δυόσμο και λεβάντα το σοκάκι
κι άλλες κλεισμένες σε σοφίτες σκοτεινές
δεν ανασαίνουν και τις τρώει το σαράκι.

Κάποιες θυμίζουν χειμωνιάτικη βροχή
αφήνουν κρύο στην ψυχή σου και θαμπάδα
κι άλλες ζεστές όπως της μάνας η ευχή
παίρνουν τον νου σου και τον βγάζουν στη λιακάδα.

Κι εσύ που μου ’πες μια φορά
δυο λέξεις με τα μάτια
μ’ άφησες να τις κουβαλώ
σε ξένα μονοπάτια.

Λέξεις χαράζονται επάνω σε κορμιά
και στροβιλίζονται στου έρωτα τη δίνη
είναι και ’κείνες που τις τρώει η ερημιά
και ξεψυχάν στης απουσίας την οδύνη.

Άλλες στολίζονται σα να ’χουνε γιορτή
κι άλλες γυρίζουν με κουρέλια σκεπασμένες
με του αέρα κάποιες μοιάζουν την πνοή
είναι και ’κείνες που πεθαίνουν φοβισμένες.