Βουλιάζω το πρόσωπό μου στο ποτάμι.

Να σε φωνάξω ξανθή νεράιδα.

Κι εσύ η δόλια που πια δε με θυμάσαι

θα δεις το βλέμμα μου άδειο.

Θα πεις «τι κρίμα να πεθαίνουνε οι άνθρωποι»

κι ύστερα θα κοιτάξεις τα σκουπίδια στο νερό.

Ένα ποτήρι, ένας καθρέφτης, ένα σκαμνί.

Η προίκα του βυθού απ’ το δικό μου κόσμο.

Δε θα μπορούσε αλλιώς.

Άνθρωποι και νεράιδες δε ζευγαρώνουν.