Σε θυμάμαι που σκαρφάλωνες τα τραμ
τέλος Οκτώβρη του σαράντα,
μ’ ένα πουλόβερ βυσσινί,
με ραγισμένη τα φωνή
να χανόσουνα για πάντα.

Δεν ήσουν μέλος της ΕΟΝ
νυν υπέρ πάντων ο αγών,
δεν φώναζες με πάθος,
περήφανος και γελαστός
έτρεμες κατά βάθος.

Σε θυμάμαι χειμώνα του τριάντα εφτά
στον Πειραιά και στην Ανάφη
μ’ ένα χαμόγελο χακί
κι η μέρα ίδια φυλακή,
ο ήλιος της ξυράφι.

Δεν ήσουν μέλος της ΕΟΝ
νυν υπέρ πάντων ο αγών,
δεν φώναζες με πάθος,
περήφανος και γελαστός
έτρεμες κατά βάθος.