Θυμάμαι τις νύχτες να τρέχουμε μόνοι
με πόδια γυμνά σε σκουριασμένα καρφιά.
Οι σκέψεις μας άδειες γεμάτοι όλοι οι δρόμοι
να νιώθεις παιδί πάντα στην πρώτη γραμμή.

Έτσι που τα ‘χασες όλα κι έσφιξες τη γροθιά
πίσω δεν κοίταξες, προχώρησες μπροστά.
Δυο ματωμένα γόνατα, μια ρημαγμένη καρδιά
είναι ότι απέμεινε απ’ τη δική μου γενιά.

Ότι κι αν χάλασε μπορείς να το φτιάξεις
τα λόγια σου ξέχνα γράψ’ τα πάλι με πράξεις.
Να σκίσουν τη σάρκα να φυτρώσει το δέντρο
τη σκιά του ν’ απλώσει το μαύρο της πέπλο.

Ότι δεν πήρε η φωτιά θα το βρούμε στις στάχτες
ξεχασμένοι στο χθες κοιτάμε πίσω από φράχτες.
Μια ιδρωμένη φανέλα και δυο χέρια αδειανά
είναι ότι απέμεινε απ’ τη δική μου γενιά.
Απ’ τη δική μου γενιά, απ’ τη δική μου γενιά.
Απ’ τη δική μου γενιά, απ’ τη δική μου γενιά,
απ’ τη δική μου γενιά.

Τι κι αν στο τέλος βουρκώνεις
θυμώνεις με όλους κι αναρωτιέσαι
γιατί είμαστε ότι έχει απομείνει
με την πλάτη στον τοίχο εγώ κι εσύ.

Εγώ κι εσύ, εγώ κι εσύ
Απ’ τη δική μου γενιά, απ’ τη δική μου γενιά.
Εγώ κι εσύ,
Απ’ τη δική μου γενιά, απ’ τη δική μου γενιά.