Έως τώρα νόμιζα τα δέντρα σαν σκιές
πάνω μου που πέφτανε στον δρόμο μου βαριές.
Έως τώρα νόμιζα τ’ αστέρια σαν τη σκόνη,
που μάτια μου γκριζώνανε και λιώναν σαν το χιόνι.
Έως τώρα νόμιζα πως ήξερα τα λόγια
που στην ψυχή σου μίλαγαν, γλυκά σαν μοιρολόγια.

Όλα νομίζω τα 'ξερα, μα αυτό τώρα δε φτάνει,
να ξεγελάσω χάροντα, να τρίξω το δρεπάνι.
Να έχω εσένα συντροφιά, φόβος να μη με πιάνει,
να 'ναι η ζωή σου όμορφη κι ο πόνος σου οργή.
Να 'ναι το δάκρυ φίλημα κι η ανάσα σου πνοή
κι ο φόβος ένα βάλσαμο γλυκό σαν προσευχή.

Εγώ να φοβάμαι μάτια μου,
εγώ και όχι εσύ,
να πάρω εγώ τον φόβο σου,
μην φοβηθείς εσύ.