Τα λουλούδια στα σκουπίδια έχω πετάξει,
μπας και βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη
και το λούτρινο αρκούδο,
που μου χάρισες μια βραδιά,
μες στο τζάκι έχω ρίξει,
για να δυναμώσει λίγο η φωτιά.

Δεκατέσσερις Φλεβάρη,
και τα ραδιόφωνα να παίζουνε τραγούδια,
ερωτευμένων που να πάρει.
Μα εγώ να κάθομαι μονάχος μου στο δρόμο,
να κοιτάζω το φεγγάρι, δίχως να ‘χω ουρανό,
μα τι αξία έχει αυτή η ημερομηνία,
όσοι αγαπάνε, αγαπάνε κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό.

Τις φωτογραφίες έκανα κομμάτια,
αφού μου ‘παν ότι βλέπεις άλλα μάτια,
ότι σπάει έχω σπάσει κι ότι πίνετε το έχω πιει,
τώρα πια δε σ’ αγαπάω
κι ας το δάκρυ κρύβω κάτω απ’ τη βροχή.

Δεκατέσσερις Φλεβάρη,
και τα ραδιόφωνα να παίζουνε τραγούδια,
ερωτευμένων που να πάρει.
Μα εγώ να κάθομαι μονάχος μου στο δρόμο,
να κοιτάζω το φεγγάρι, δίχως να ‘χω ουρανό,
μα τι αξία έχει αυτή η ημερομηνία,
όσοι αγαπάνε, αγαπάνε κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό.

Μα η αλήθεια είναι πως αν έρθεις πίσω,
σαν τρελός στην αγκαλιά μου θα σε κλείσω,
κι όλα θα τα διαγράψω
μόνο με ένα σου καυτό φιλί,
γιατί είσαι για εμένα
άθε λόγος, κάθε αιτία κι αφορμή.