Από την Καμάρα στου Βαρδάρη τα στενά
κάνω οχτάρια και είναι ακόμη μεσημέρι
κι εσύ που έπαψες να νοιάζεσαι άλλο πιά
αφήνεις πίσω της αγάπης σου το χέρι.

Μες τα πλακόστρωτα με στράβωσε το φως
και το ουίσκι στο λαρύγγι κατεβάζω,,
όσα περίμενα μα ήρθανε αλλιώς
και έτσι σε πάγκους τα στιχάκια μου αραδιάζω.

Θα γονατίσει η αγάπη μια βραδιά
κόκκινα φώτα θα χαράζουνε πορεία,
μια κοπέλα το κορμί της θα πουλά
μα στην ψυχή της περισσότερο κυρία.

Γύρω μου όλα άγνωστα γνωστά
σαν να μην τ’ άγγιξε το πέρασμα του χρόνου,
πως να σωθεί ένα γιατί σε ένα αλλά
όταν ξεμένει στα μισά αυτού του δρόμου.

Σε κρύβει μέσα μου μια μικρή φωνή,
πότε ξεχνά, πότε σε ψάχνει με μανία,
δεν ξέρω αλήθεια τι φοβάμαι πιο πολύ
όμως νομίζω πως δεν έχει σημασία.

Θα γονατίσει η αγάπη μια βραδιά
κόκκινα φώτα θα χαράζουνε πορεία,
μια κοπέλα το κορμί της θα πουλά
μα στην ψυχή της περισσότερο κυρία.