Η άνοιξη ξεψύχησε στα χέρια μου.
Χαμήλωσε το φως των ψευδαισθήσεων
αρνήθηκε του χρόνου τη ροή
και πυροβόλησε.
Την έθαψα στη μνήμη μου γυμνή
μ’ ένα παράθυρο στο ύψος της καρδιάς
και μια σπασμένη Κυριακή
ανάμεσα στα πόδια.
Τώρα βουλιάζω στην αχλή των εποχών.
Το καλοκαίρι χύνεται στις φλόγες του
να σώσει τις κρυφές περγαμηνές
ο ήλιος απειλεί να με τυφλώσει.
Τα σύννεφα προδίδουν το φθινόπωρο.
Φύλλα συκής σκιαμαχούν στον κάλαθο αχρήστων.
Ένα καράβι ξεφορτώνει παρελθόν στην προκυμαία.
Όγκοι χειμώνα ξεφυλλίζουν παροράματα.
Αλκυονίδες κλειδωμένες στο μυαλό
σκηνοθετούν μονόπρακτα εικονικών ερώτων.

Όμως η άνοιξη δεν μένει πια εδώ.
Και τι δεν θα ’δινα για μια σταγόνα αίμα