Ατέλειωτο σεργιάνι

Άπλωσε το χέρι σου και πιάσε το δικό μου,
μαζί στο ξαστερόφωτο, μαζί στη συννεφιά,
τούτο το δάκρυ που κυλά ας είναι το στερνό μου,
και ας ξυπνήσω σ' όνειρο που βρήκε ξαστεριά.

Ποιος άνεμος, ποια κύματα,
σε πήγαν μακριά μου,
και πήραν απ' τα μάτια μου,
το φως και την καρδιά μου.

Ψυχή μου τα γινάτια σου, ανασαιμιά δικιά μου,
σ' ατέλειωτο σεργιάνι, δίχως σταματημό,
ο πόνος σου δικός μου, δικό μου το λιμάνι,
στην αγκαλιά μου να 'βρει, ο νόστος σου ανθό.