Σβήνω τσιγάρα στο δεξί το κομοδίνο
κάνω τασάκι της ψυχής μου το λεκέ,
σα λύκος γέρικος τα βράδια καταπίνω
και πίνω μόνος μου τον πρώτο τον καφέ.

Μονάχα ο Έκτορας μου έμεινε στο σπίτι
και αυτός δεν ξέρω αν παρέμεινε πιστός,
έχει δυο μήνες που απ' τον κήπο όλο λείπει
φεύγει το βράδυ και γυρίζει με το φως.

Ίσως να έρχεται τα βράδια να σε βλέπει
κι ύστερα πάλι το πρωί να επιστρέφει,
τη μοναξιά μου ούτε αυτός θα λυπηθεί
και από κοντά μου σαν αέρας θα χαθεί.

Πιάνω το σύννεφο να κάνω μαξιλάρι
βάφω τον τοίχο με το άδειο τ' ουρανού,
έχει ματώσει το δικό μου το φεγγάρι
και είπα πως ψέμα θα ναι μάλλον του καιρού.

Μονάχα ο Έκτορας παρέμεινε κοντά μου
μα έχει αρχίσει και αυτός να με ξεχνά
και όσο τον παίρνω στη φτωχή την αγκαλιά μου
τόσο τραβιέται για να φύγει μακριά.