Κάτω απ’ το βαρύ παλτό μου
κρύβω το θρόισμα του κόσμου,
όπως φυσάει μέσα απ’ τα κτίρια
τα μαγαζιά, τα ενοικιαστήρια.

Κάτω απ’ το βαρύ παλτό μου
είμαι εγώ και ο εχθρός μου
όπως ζητάμε βήμα, βήμα
μια δουλειά μες στην Αθήνα.

Ούτε ήρωες υπάρχουν, ούτε Ρομπέν
να μοιράσουνε το χίλια και το μηδέν.
Κόντρα στο άδικο του κόσμου
ήσουνα ο άνθρωπος μου μα τώρα δεν.

Κανένας για έναν κι η πόλη ξανά
μόνο φωτάκια ανοιχτά.
Κανένας για έναν κι η νύχτα ξανά
χίλιες καρδιές χωριστά.

Έτσι πέφτει τ΄ όνειρο μου
όπως μετράω το μερτικό μου.
Τόση ψυχή αξίζει κάτι
λίγο ψωμί για τόσο αλάτι.

Έτσι πέφτει τ΄ όνειρο μου
πάνω στην άσφαλτο του δρόμου
όπως περνούν τα λεωφορεία
όλη η ζωή στην ίδια ευθεία.

Ούτε ήρωες υπάρχουν, ούτε Ρομπέν
να μοιράσουνε το χίλια και το μηδέν.
Κόντρα στο άδικο του κόσμου
ήσουνα ο άνθρωπος μου μα τώρα δεν.

Κανένας για έναν κι η πόλη ξανά
μόνο φωτάκια ανοιχτά.
Κανένας για έναν κι η νύχτα ξανά
χίλιες καρδιές χωριστά.