Δε με γνωρίζεις, με αφορίζεις,
φοβάμαι κι όλο κλείνομαι,
στον πανικό μου κάτι δικό μου
να ψάχνω και ν’ αφήνομαι.
Κάνω αγώνα, και στον κανόνα
ας είμαι η εξαίρεση·
κι ας την πατήσω κι ας ξεψυχήσω
στης νύχτας την προσπέραση.

Ό,τι και να μου κάνουν, επίμενω,
της γενιάς μου δεν πέρασε το τρένο·
κι ας ουρλιάζουν φαντάσματα και λύκοι,
θα τους πάρω αυτό που μου ανήκει.
Να θυμάσαι πως είμαι στους απ’ έξω,
το παιχνίδι μου μόνος θα το παίξω·
συνεργός δε θα γίνω στην απάτη,
κι ας με λένε τρελό και παραβάτη.

Με δυο τσιγάρα και μια κιθάρα
του κόσμου αγνοούμενος,
γράφω και σβήνω, ίχνη αφήνω
στον τοίχο σαν κρατούμενος.

Ό,τι και να μου κάνουν, επίμενω...