Κανένας δεν μου μέτραγε τα βήματα
περπάταγα μαζί με μια σκιά,
προκλήσεις, σταυροδρόμια κι ατυχήματα,
εις βάρος μου να βάζουνε στοιχήματα
ο χρόνος κι η χαμένη μου χαρά.

Κοπίδι η μοναξιά μα κλείνει τραύματα
σε σκίζει μα σε κάνει δυνατό
δεν πίστευα μα μου ‘δειξες τα θαύματα,
αυτά που δεν ζητάνε ανταλλάγματα
και τώρα μου μιλάς για το φευγιό.

Καλύτερα αδέσποτος στο δρόμο
παρά να ‘μαι σε σκάρτη αγκαλιά,
δεν έχει η αγάπη τροχονόμο
να κόβει κλήσεις σ’ άπονη καρδιά.
Καλύτερα αδέσποτος στο δρόμο
παρά να περιμένω τη στιγμή
που θα μ’ αφήσεις έρημο και μόνο
να πάρω τη ζωή μου απ’ την αρχή.

Στον κόσμο τούτο όλα ειν’ εφήμερα
το ξέρω, το ‘μαθα από παιδί,
μα έβαλες το αύριο στο σήμερα
κι εγώ που πάντα ήμουνα στα ήμερα
πετάχτηκα σαν άγριο σκυλί.