Το τρίχορδο κοτσάρισα στ’ αριστερό μου χέρι,
Δυο πενιές γρατζούνισα, χαρά για να μου φέρει.
Μα κείνο δεν κατάφερε κι αντί να με γλυκάνει,
Στη θύμηση μου έφερε, κάτι να με τρελάνει.

Γιατί ρε όργανο καλό, δεν παίζεις δυο ταξίμια,
Και μου τρελαίνεις το μυαλό, παράτα τα τσαλίμια.
Να ‘ξερα φίλε μου τι θες, εκείνο μ’ απαντάει,
Θαρρώ πως ζήταγες εχθές, γι’ αγάπη να μιλάει.

Άλλα σου ζήταγα εχθές, άλλα γουστάρω τώρα,
Και για το χάλι μου δεν φταις, με πήρε η κατηφόρα.
Κατάντησα μπουζούκι μου, το μαύρο μου το χάλι,
Γκρεμίστηκε η ζωή μου, μονάχος είμαι πάλι.

Το τρίχορδο πληγώθηκε και πέταξε την πέννα,
Με κοίταξε φοβήθηκε, δεν μου μιλά για σένα.
Αόριστα ψιθύρισε, να με παρηγορήσει,
Και ένα φάλτσο έριξε, να δεις πως θα γυρίσει.

Μα όσο κι αν σολάριζα, τις νότες στην αράδα,
Παρηγοριά δεν χάριζα, και μ’ έπιασε ζαλάδα.
Το τρίχορδο παράτησα, το κρέμασα στον τοίχο,
Και σιγανά τραγούδησα, της μοναξιάς τον ήχο.