Το Γιωργάρα το Ζαμπέτα ποιος μπορεί να τον ξεχάσει
τ’ όνομα του κάναν στάση στο Αιγάλεω παιδιά,
είχε κόσμο και κοσμάκη μια ζωή διασκεδάσει
στο μπουζούκι είχε δράση είχε και καλή καρδιά.

Αχ, βρε Ζαμπέτα αχ, βρε Ζαμπέτα
έφυγες γρήγορα απ’ τη ζωή,
τώρα σ’ ακούω σε μια κασέτα
από το βράδυ ως το πρωί.

Όλα γύρω μας θυμίζουν τα τραγούδια τα δικά του
τη φωνή τη λαϊκιά του, την αξέχαστη πενιά,
στα κουτούκια, στα σαλόνια ξάφνιαζε με τη μαγκιά του
και ξεσήκωνε στο πόδι κάθε φτωχογειτονιά.

Με τα ώπα και τα άλα που ’ριχνε στη ζεμπεκιά του
όλη η πίστα ήταν δικιά του και γινότανε χαμός,
στα χρυσά τα δάκτυλά του οι πενιές στάζαν μέλι
μερακλώναν κι οι αγγέλοι και γλεντούσε κι ο θεός.