Δε με κόβεις μάγκα μου, βρε πια, με τα λιμά σου,
δεν περνάει γιαλάνι μου, βρε πια, για με η μπογιά σου,
τ’ ανθίστηκα βρε μόρτη, τη βιόλα που βαράς,
το ξέρω βρε τσαχπίνη μου, πως πάντα με γελάς.
το ξέρω βρε τσαχπίνη μου, πως πάντα με γελάς,
τ’ ανθίστηκα βρε μόρτη, τη βιόλα που βαράς.

Δεν παύεις πια το στόμα σου, που λες σαν τη γαλιάντρα,
ισώς και με ξελόγιασες, για να με κάνεις άντρα,
τι μου φωνάζεις κι όλο λες και μ’ έκανες ρεζίλι,
που μ’ έκανες και τα `χασα σαν τον Αγιό Βασίλη.
που μ’ έκανες και τα `χασα σαν τον Αγιό Βασίλη,
τι μου φωνάζεις κι όλο λες και μ’ έκανες ρεζίλι.

Με πήρες, με παράτησες και μ’ έκανες κουρέλι,
με πείραξες μεσ’ στη καρδιά και τώρα δε σε μέλλει,
δε με κόβεις μάγκα μου, βρε πια, με τα λιμά σου,
δεν περνάει γιαλάνι μου, πια για με η μπογιά σου,
δεν περνάει αλάνι μου, πια για με η μπογιά σου,
δε με κόβεις μάγκα μου, βρε πια, με τα λιμά σου.

Για σένανε στο σπίτι μου δε θέλουν να με δούνε,
η μάνα μου τ’ αδέρφια μου και με κατηγορούνε,
τι μου φωνάζεις κι όλο λες και μ’ έκανες ρεζίλι,
που μ’ έκανες και τα `χασα σαν τον Αγιό Βασίλη,
που μ’ έκανες και τα `χασα σαν τον Αγιό Βασίλη,
τι μου φωνάζεις κι όλο λες και μ’ έκανες ρεζίλι.