«Να τραγουδά ολονυχτίς
και να μη νοιάζεται
αν έφαγε αν ήπιε το παιδί
αν ντύθηκε καλά
να μην κρυώσει
κι εκείνο μες στα πόδια της
να φέρνει σβούρες
και να γελά σαν μεθυσμένο
απ΄τη φωνή της
και τα χάδια της»

Μα τι κι αν ΄λέγαν οι γυναίκες
ότι δεν νοιάζεται
αν έφαγε αν ήπιε το παιδί
Όταν εκείνη τραγουδούσε
για τη μικρή Κλεϊδα της
-που ήταν χρυσάφι πιο ακριβό
Από τα πλούτη των Λυδών –
το σπίτι τους λουζόταν μ΄ένα φως
που έρεε απ΄τα έγκατα
κι έτσι όλοι κάποτε πιστέψαν
πως όποιος μπαίνει εκεί
δεν τρώει δεν πίνει
χειμώνα δεν φοβάται
ούτε θάνατο

Σαν πεταλούδα εκεί
μπορείς να ζεις
με νέκταρ τον άνεμο.