Όταν εγεννήθηκα το εικοσιεφτά,
σ’ ένα κάδρο γέλαγε πάντα ο Βενιζέλος,
κι από το παράθυρο, σαν σε σινεμά,
πρόσφυγες, χωρίς μιλιά, φτάναν δίχως τέλος.

Κι όταν έγινα παιδί, όμορφο ένα τραμ,
μες στις φτωχογειτονιές σύριζα περνούσε,
στην προμετωπίδα του έγραφε ΕΑΜ
κι ένας κόσμος πάνω του επαραληρούσε.

Ύστερα μεγάλωσα, μαύρη μου γενιά,
κι άρχισε ένας πόλεμος που κρατάει ακόμη.
Τσιμεντένια μου Άνοιξη, πάνω στην καρδιά.
Ποιοι ‘ναι αυτοί οι άνθρωποι, ποιοι ‘ναι ετούτοι οι δρόμοι;

Όμως ξάφνου πέθανα. Κι έτσι πάω να βρω,
χίλια τόσα πράγματα, που έζησα και είδα.
Όσα με πυρπόλησαν, μα με τον καιρό,
τα ’διωξε ο άνεμος, σαν εφημερίδα.