Κρατάω μες στη μνήμη μου εικόνες
τσακίζει και πονάει ο διωγμός,
μας βρήκαν ατελείωτοι χειμώνες
αγιάτρευτος είν’ ο ξεριζωμός.

Ντυμένη στα παράλια σαν νύφη,
λιθόστρωτα δρομάκια σκοτεινά
ακούγονται φωνές από τα πλήθη
σ’ εκείνη την ατέλειωτη φωτιά.

Απ’ της μαστίχας το νησί σε αγναντεύω
σου στέλνω με τα κύματα φιλιά,
για χρόνια τα κομμάτια μου μαζεύω
και ψάχνω τη ζεστή σου αγκαλιά.

Οι νύχτες βυθισμένες στο σκοτάδι
οι μέρες μου χωρίς προορισμό,
στερεύει της ελπίδας το πηγάδι
στον τόπο μου δεν έχει γυρισμό.

Απ’ της μαστίχας το νησί σε αγναντεύω
σου στέλνω με τα κύματα φιλιά,
για χρόνια τα κομμάτια μου μαζεύω
και ψάχνω τη ζεστή σου αγκαλιά.

Με τι κουράγιο πίσω να γυρίσω
ποιοι μένουν στο παλιό αρχοντικό,
τη Σμύρνη τάχα πως θα αντικρίσω
φαρμάκι και πικρό θανατικό.

Απ’ της μαστίχας το νησί σε αγναντεύω
σου στέλνω με τα κύματα φιλιά,
για χρόνια τα κομμάτια μου μαζεύω
και ψάχνω τη ζεστή σου αγκαλιά.