Σε λαβύρινθο οδήγησες
της αγάπης τα βήματα
και σαν βράχο με άνθισες
που τον βρέχουν τα κύματα.

Είσαι δρόμος που βγάζει
σε κενό κι απουσία
την ψυχή μου τρομάζει
και το αύριο μοιάζει να μην έχει αξία.

Δεν είσαι τώρα πια εδώ
και με πειράζει,
όμως εσένα δεν σε νοιάζει.
Εγώ με τ’ όνειρο θα ζω και είναι κρίμα
γιατί η φυγή σου μ΄ έχει
κάνει της αγάπης σου θύμα.

Σ’ αδιέξοδό οδήγησες
της αγάπης τα βήματα
μόνο κι άβουλο μ’ άφησες
να παλεύω μ’ αισθήματα.

Που τρελαίνουν και κάνουν
την καρδιά μου κομμάτια
σαν χαμένος γυρνώ κι όλο ψάχνω να βρω
τα δικά σου τα μάτια.

Δεν είσαι τώρα πια εδώ
και με πειράζει,
όμως εσένα δεν σε νοιάζει.
Εγώ με τ’ όνειρο θα ζω και είναι κρίμα
γιατί η φυγή σου μ΄ έχει κάνει
της αγάπης σου θύμα.