Μες του Αιόλου τον ασκό οι άνεμοι κλεισμένοι
και φεύγω για τη Δαμασκό και για την Υεμένη.
Χάνομαι μέσα στη χλιδή, σε μυθικά παλάτια
αλλά δεν βρίσκω το κλειδί που ανοίγει μονοπάτια.

Φεύγω εδώ κι είμαι ξανά
κι όλο κρυφά μου κλαίω
ψάχνω παντού τ’ αληθινά
και παραμύθια λέω.
Φεύγω εδώ κι είμαι ξανά
κι όλο κρυφά μου κλαίω.

Στρώνω στη γη να κοιμηθώ, παλάτι δεν εφάνη
πριν ξημερώσει κυνηγώ το πρώτο καραβάνι.
Στην άμμο αφήνω την καρδιά στην έρημο πανάκι
κι όπου φυτρώνει η χουρμαδιά της κλέβω το αεράκι.

Φεύγω εδώ κι είμαι ξανά
κι όλο κρυφά μου κλαίω
ψάχνω παντού τ’ αληθινά
και παραμύθια λέω.
Φεύγω εδώ κι είμαι ξανά
κι όλο κρυφά μου κλαίω.