Αναπνέω και κοιτάζω τους δρόμους

Τ’ ουρανού και τ’ ανέμου

Κοιτάω τα παράθυρα τα βαθουλωμένα πρόσωπα

Το φως που τρυπάει τα ερημικά μου χέρια

Ακούω τους χτύπους του σφυριού της καρδιάς μου

Πότε θ’ ανάψουνε τα βλέφαρά μου ανταύγειες

Σε δειλινή αποθέωση πότε θα στρώση

Τα βήματά σου ο άνεμος με πρώιμη άνοιξη

Πλημμυρισμένη από χλωρή αγωνία

Έζησα καρτερώντας μέσα στο μαρτύριο

Σαν ανοιχτό παράθυρο σε βαθύ καλοκαίρι

Έζησα μέσα στην ηχώ από κάποια βήματα

Που περπατούν σε κάποιο παγερό ουρανό