Είναι μια ιστορία που γυρεύει το τέλος.
Την έχουν γράψει τα δάχτυλά μας, ίσως μας σώσουν
Τα δάχτυλά μας, όπως τα πλήχτρα που χτυπούν.

Κάποιοι σα να μιλούν με τα δικά μας λόγια.
Μπορείς ν’ ακούσεις τον ψίθυρο που μιλούσαμε, μπορείς
Να κοιμηθείς ανάμεσα στα ζεστά σώματα που κοιμούνται.

Αναπνέουν στον ύπνο, χαμογελούν.
Ξυπνούν, ανοίγουν το παράθυρο και σκύβουν στο φως,
Μιλούν και βλέπονται πρόσωπο με πρόσωπο.

Καθίζουν μες σ’ ένα κάθισμα και θυμούνται, ίσως μας σώσει
Το κάθισμα, το ποτήρι που πίναμε, είναι η θύμησή μας, ίσως
Μας σώσει η θύμησή μας, δεν έχει κλείσει
Τον κύκλο της, το φωτεινό ταξίδι της, ίσως μας σώσει.
Γυρίζει δρόμους παλιούς κι ακούει τις πέτρες,
Αγγίζει τα πράγματα που αγγίξαμε.

Φοβούνται μονάχοι και κάνουν θόρυβο,
Γυρεύουν ο ένας τον άλλο: πού είσαι... πού είσαι...
Τα σπίτια είναι γεμάτα καθρέφτισμα και φως.

(Μπορεί να ’ναι οι αναπνοές μας που αναπνέουν,
Μπορεί να ’μαστ’ εμείς και ποιος να μας το πει.)

Θα θυμηθούν τα χέρια και θα ξεχωρίσουν.
Κάθε ψυχή θα σύρει το σώμα της.
Θα ’μαστε οι πρωτότοκοι κι οι χαϊδεμένοι.

(Φοβούνται μονάχες οι ψυχές, κρυώνουν.)