Το ’χε η ψυχή προβλέψει, όπως προβλέπουμε τον καιρό,
Από σημεία του ήλιου και του φεγγαριού.
Ως να ’χε ενσωματωθεί τον άνεμο ν’ αντιλαλεί το γλήγορο πέρασμά του
Κι ήταν γεμάτη από την ευωδιά που φέρνει η προσμονή,
Όπως η άνοιξη που καθυστέρησε.

Ανοίγει το παράθυρο και κοιτάζει τα πρόσωπα των περαστικών.

Μέσα της ηχούν όλα τα βήματα που έρχονται, όλες οι αναπνοές
Των παρθένων που δεν μπορούν να μετακινηθούν
Από εαρινή ευφορία και στοχασμό και που πλαγιάζουν
Με περισσή επιφύλαξη και φόβο και συλλογίζονται το ξημέρωμα,
Τι φως θα φέρει ο ήλιος που θ’ ανατείλει.
Μέσα της ανοίγουν όλες οι αναφυόμενες προσδοκίες του αδιάκοπα ερχόμενου,
Που μπαίνει από την είσοδο και χαμηλώνει διπλώνοντας πίσω τα φτερά,
Σα να γυρεύει την κρυφή ρωγμή να εισχωρήσει στο σώμα.
Και μόλις προφταίνει ν’ ανοίξει το στόμα και να πει ένα «Χαίρε!»
Και να προσθέσει «Κεχαριτωμένη, αδιάκοπη ερωμένη...»
Γιατ’ είναι βιαστικός πολύ να εξαφανιστεί μέσα στην πλήρη του ελευθερία,
Δοσμένος όλος σε μια κίνηση: την προσφορά του κρίνου.

(Σύμβολο παντοτινό του αγαπημένου που έρχεται,
Φέρνοντας την περιπόθητη κυοφορία.)

Έχουν κιόλας όλα τελειώσει, όλα ειπωθεί, πριν ειπωθούν,
Προτρέχοντας τα λόγια, όπως ο κρίνος το χέρι του Επισκέπτη.