Δε γίνομαι πια – έγινα,
Δεν ωριμάζω – ωρίμασα.

Δεν είμαι πια ο αγίνωτος,
Ο ακόρεστος για φως, για θλίψη, για ουρανό,
Από φτερό και πόθο, απ’ ωραιότητα.

Έπαψα πια να πεθαίνω – έχω πεθάνει.

Έπαψα – δεν έχει πάψει η μουσική
Να με καλεί, δεν έχει πάψει ο έρωτας,
Ο μέγας άνεμος να με γυρεύει.

Του έλειψα,
Του άνοιξα πληγή.

Πίσω με κράζει η θάλασσα η πολύφωνη,
Πίσω, σα μια κραυγή, πίσω η νύχτα

Στο άδειο φως, σ’ έρημους τόπους.

Άγαλμα θα μπορούσα να ’χα μείνει,
Άγαλμα ασάλευτο μες σ’ έναν κήπο
Πολυσύχναστο, γεμάτον περάσματα και κρύπτες.

Άγαλμα, κλίμακα, στημένη γέφυρα
Από τη μια στην άλλην όχθη.

Να με διαβαίνουν οι ψυχές που φεύγουν, οι ψυχές που έρχονται.

Βαθύς καθρέφτης, να περνούν
Αγαπημένα πρόσωπα και να κοιτάζονται.