Όλα τα σπίτια είναι αδειανά, γεμάτοι οι δρόμοι,
τι ρωτάνε οι τροχονόμοι; Τι συμβαίνει εδώ;
Κι έτσι τυχαία σύσσωμη η τροχαία μπήκε στο χορό.

Όλοι χορεύουν απόψε, τραγουδάνε όλοι
στη μεγάλη τούτη πόλη κι είναι Κυριακή.
Γίνανε φίλοι, αγγέλοι και διαβόλοι με τη μουσική.

Με το φεγγάρι που λάμπει τώρα σαν μπαλόνι,
το παιδί γελά, θυμώνει και κοιτά ψηλά.
Και κάθε νύχτα απ’ το παλιό μπαλκόνι το πετροβολά.

Με τη βεντάλια στο `να της χέρι για σημαία
κάποια γριά ρωτά παρέα μ’ άλλες έξι εφτά,
ποιος έχει βγάλει πάλι απ’ τα λαθραία σίγουρα, λεφτά.

Τόσος κόσμος πού πηγαίνει; Τι συμβαίνει, τι συμβαίνει, τι;
Μάχη; Πόλεμος; Ειρήνη; Τι θα γίνει, τι θα γίνει, τι;
Όλοι κι όλα μοιάζουν ένα, σαν εσένα σαν εμένα
στης ζωής την πιο τρελή γιορτή.

Αεροπλάνα πετάνε χαμηλά με χάρη
και μ’ ανεμελιά σαν γλάροι στην ακρογιαλιά.
Ψάχνει το ταίρι της να βρει, μακάρι, κάθε κοπελιά.

Το πανηγύρι ετούτο θα τελειώσει.
Όμως μαγεμένος θα `ναι ο κόσμος, η καρδιά κι ο νους.
Μ’ ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς.