Πόσο μ’ αρέσει η κακία μου
με μια αγκαλιά τριαντάφυλλα
ορμά επάνω μου και με μεθάει.
Τ’ αγκάθια της
όσο βαθιά κι αν με ματώνουν
σχίζουν ακόμα πιο πολύ
τη σάρκα της αντίστασής μου.

Καβάλα στην κακία μου καλπάζω
και μ’ αρέσει
όπως μ’ άρεζε κι όταν ήμουν καλή.

Μ’ αρέσει.
Σφραγίζω το στόμα και δε λέω γιατί
απολαμβάνω την κακία μόνη μου.
Είναι δική μου, όπως δική μου
ήταν και η καλοσύνη.
Κι όπως εκείνη διάβηκε σιωπηλή
έτσι σιωπηλή διαβαίνει κι η κακία μου.

Είναι η καθημερινή τροφή μου
το άσμα και τ’ αγίασμά μου.

Αργύρια δεν πήρα από τη μια
ούτε κι από την άλλη θα ζητήσω.
Μου τα ’δωσαν βέβαια από μόνες τους
κάλπικα και τα δυο
δεν τα χρησιμοποίησα.