Το ποίημα εξείχε απ’ το χαρτί και το τραπέζι του
κουλουριαζόταν επικίνδυνα στα πόδια
σφύριζε πένθιμο σκοπό, λυγιόταν, χόρευε
αργοκατάπινε τους τοίχους και τις πόρτες.
Κι όταν δεν είχε τι να φάει πήρε και ξάπλωσε.
Είμαι ολάκερος ο κόσμος σου, του είπε.
Το παρελθόν και το παρόν μες στο στομάχι μου
το μέλλον, ήταν μόνο μιαν ελπίδα.,