Θέλει καιρό, υπομονή η αγάπη πάντοτε
Κι ας ξέρουν να μιλάνε τα κορμιά μας
Την άγρια γλώσσα της φωτιάς, της προσμονής:
Ασθμαίνοντας γεννιούνται και πεθαίνουν.»

Για την αγάπη σου μιλώ, μα ποιος το ξέρει
Ποια μοίρα μας μας κυβερνά, ποια τάχα ανάγκη;
Τι’ ναι που κάνει το φιλί μας πιο γλυκό, τι δηλητήριο
Χρόνους –καιρούς στα ίδια λόγια μου γυρίζω….»