“Οδόν απωλείας πορευθήσονται οι πεπλανημένοι
ότι πολύ εμίσησαν τους κατοικούντας την γην.
Ιδού, ως λύκοι, υιοί του Κάιν εσυνάχθησαν
και λόγος αληθείας ουκ ευρέθη
επι τα στόματα αυτών εις τον αιώνα”.

Μην τις ακούς τις προφητείες τις δυσοίωνες
τα λόγια της πικρής Κασσάνδρας που επιμένει
πως θα`ρθει φτώχεια μεγαλύτερη, πως τα παιδιά
θα φύγουνε ξυπόλυτα στα ξένα,
μ`ένα σακίδιο μοναχά πάνω στους ώμους τους,
πως θα ζητούν ψωμί οι μανάδες στα σκουπίδια,
πως τα κοπάδια των φτωχών μ`άγρια κραυγή,
με μάτια κόκκινα από τα δακρυγόνα και τη θλίψη,
θα συνωστίζονται μες στις πλατείες της πρωτεύουσας
και πως θα πέφτουνε στα γόνατα όλη νύχτα,
ξεμαλλιασμένες οι γριούλες στα εικονίσματα,
μήπως και φύγει το κακό να λυτρωθούμε.
Μην τους ακούς τους ειδικούς, δεν ξέρουν τίποτα.
Γιατί χειρότερα θα`ρθουν, μήπως κι αλλάξει
η άγρια φύση μας και μάθουμε τι πάει να πει
-έστω κι αργά, μετά από δυο χιλιάδες τόσα χρόνια-
“αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”
και πως ανάσταση δεν έχει πριν πεθάνεις…
`