Πέσε βροχή, πέσε απαλή πάνω απ’ τις έγνοιες μου
Πέσε απαλή, σαν μουσική που ξεμακραίνει
Αγνή και άγια σαν εικόνα μυστική, απόμακρη
Φίλων που χάθηκαν στο χθες, φίλων που θα ‘ρθουν.
Πέσε βροχή σαν δάκρυ που κυλά
Ζεστό στο τζάμι στα κλειστά πορτόφυλλα
Μέσα στα διάπλατα ματάκια των παιδιών, μες στα μικρά
Χεράκια π’ αγκαλιάζουν το παιχνίδι.
Σίμωσε λίγο ακόμη, σίμωσε
Φανάρι τ’ ουρανού, γλυκό φεγγάρι
Πάνω απ’ τα δέντρα, τα νερά που πρασινίζουνε
Βαθιά κι ακίνητα, γαλήνια μαγεμένα.