Έλα στο δάσος που ανάψαν τα λυχνάρια
κι οι φαύνοι το ‘ρίξαν στα ζάρια,
που οι Σιληνοί τα φραγκοστάφυλα τρυγούνε
κι οι Κένταυροι σ’ ώρες δουλειάς φιλοσοφούνε.

Έλα στο ξέφωτο που βγήκαν τα τελώνια
κι αρχίσαν πάλι τα καψόνια.
Μια ερωτιάρα νύμφη δίπλα στην πηγή της
αμφισβητεί το σεξαπίλ της Αφροδίτης.

Μα εσύ τα δίνεις όλα στα ντεσιμπέλ της ντίσκο
μ’ αλκοόλ αντί για νέκταρ και μια βραδιά σε ρίσκο.
Ένας Λατίνος Σάτυρος πατάει γερά το γκάζι
Σε κέρδισε σαν έρωτας, σαν Άδης σε τρομάζει.
Μα εσύ τα δίνεις όλα στα ντεσιμπέλ της ντίσκο
μ’ αλκοόλ αντί για νέκταρ σαν άλλοθι, σαν ρίσκο.

Έλα στη θάλασσα, στο γέλιο της Γοργόνας
που ‘ναι φουρτούνα και κυκλώνας,
που ο Αρίων πάει καβάλα στο δελφίνι
κι ο Ποσειδώνας στη σκοπιά, στο φινιστρίνι.

Μα εσύ τα δίνεις όλα στα ντεσιμπέλ της ντίσκο
μ’ αλκοόλ αντί για νέκταρ σαν άλλοθι, σαν ρίσκο.
Ένας Λατίνος Σάτυρος πατάει γερά το γκάζι
Σε κέρδισε σαν έρωτας, σαν Άδης σε τρομάζει.