Στάθηκε ακίνητη και με κοιτούσε
Τη λέγαν –
«Κάτι δάκρυα που ξεκινούν από κάπου».
Πήρα από τις μνήμες
Όσες είχαν αξιοπρέπεια τουλάχιστον
Κι έσκυψα λίγο.
Καμία απόκριση στα βήματα.
Πρέπει να με κοιτούσε ακόμη.
Το δειλινό ευτυχώς διαλύει, κάθε φυγή στο παρελθόν.
Πένθος για πολλούς, αυτό που θα ήταν μνήμη,
Άλλο ξεχωριστό, κάθε φορά.
«Αγάπη μου –
Με συνάντησα
Με τη μορφή μιας γριάς το απόγευμα.
Εσύ κάτι θα έδινες.
Εγώ έφυγα…
Ήταν σαν να βρέθηκα πάλι στην αυλή,
Να φοβάμαι τις κάμπιες και άρα τα παιχνίδια.
Ήταν μάλλον νηστική
Όπως εγώ, χωρίς αίμα.
Α! Για την εγχείρηση,
Να μην ξεχάσεις:
Θέλω να μην ευχηθεί
Κανείς».