Επειδή ελπίζω να γυρίσω κάποτε
για τις λεξούλες τις μικρές που έβγαλα εισιτήριο
μαζεύω βλέμματα που παίζαν κάποτε τα ρούχα μου
στα ζάρια
και τα κορίτσια που όλο χτίζανε φιλιά στην άλωση
του στήθους.

Επειδή ελπίζω να γυρίσω κάποτε
έχω στο στόμα το καρφί μιας εξορίας
που ξέρει στόχο
τον πικρό μονάχα της αναμονής.

Κορμί της μνήμης
σε λέω Βόλο
που τα χωριά σου
έρχονται με τη βροχή
κάτι βραδάκια

Τις νύχτες όλες φύσαγε ανοικτά
ένας αέρας ρόδινου ρομάντζου
ένα κανάτι πήλινο κι ελληνική ταινία.

Μπάζει η νύχτα τώρα από παντού
συνθήματα, μιαν εξορία και δρομάκια
μόνο στα μάτια οι γραμμές που βασιλεύουν
ένα φεγγάρι λησμονιάς ζητάνε, παγωμένο.