Παπαρούνα του ύπνου στ’ άχρονα που ζητάς
να μας ρίξεις πηγάδια, ζητάω
το θαμπό του φιλιού το στερέωμα,
του χεριού το μικρό κοιμητήρι
θαλπωρή για να βρει η στιγμή
και το όνειρο χείλια.

Μένει μονάχα τ’ άπιαστο
στο στεγνό της ημέρας λιβάδι
που δεν έχει το φως
μόνο λόγια ατέρμονα ρίχνει.
Και στο άπιαστο τι να πω;
Μες στο φως των αιμάτων μοναχός
περιμένω.

Παπαρούνα να χαθώ σου ζητάω
στ’ ουρανού το γαλάκτωμα
όπου ήχο δεν έχει κανένα.

Μόνο, μόνο αυτό το ανέγνωρο
το ανείπωτο που δεν έχει γραφή
στο κλειστό το φαρμάκι της μέρας.