Δέκα χρονάκια σου χαρίζω, θητεία
κι ένα γέλιο, πικρό που δεν ξέρει,
που δεν ξέρει από σώματα, που δεν ξέρει
της ημέρας το ήσυχο κύλισμα
μόνο λόγια ξερά μουρμουρίζει
και της πέτρας ξυραφάκια και σύμφωνα.

Μες στο χάδι του ύπνου σου χάνομαι
κι όλο βρέχει ονόματα.
Μες στο λάκκο που έσκαψα και γέμισα αίμα
ένας ήλιος θα βγει με πλατείες
θα φυτρώσουν τριγύρω μου έμποροι
που πραμάτειες έχουν μόνο τις λέξεις.
Μακριά τους κρατάω, μόνο εσύ
να περάσεις μπορείς
και δεν έχω για σένα σπαθί, ούτε λόγια.

Πέρνα και μίλα μου ένα σεισμό
μια τρικυμία μίλα μου και δυο καρφιά
που ανθίζουν στο βλέμμα σου πυρκαγιές
που θερίζουν κραυγές κι όχι λόγια.
Ποιος στα μάτια σου πάντα θα βρέχει σκοτάδι.

Και στα χέρια μου τίποτα
και στα μάτια μονάχα το φώς
που αστράφτει τριγύρω μου
και δεν θέλω πια εξηγήσεις
και δεν έχω ελπίδες
μόνο εσένα
που κρεμάς τα δοντάκια τα άσπρα του Αύγουστου
και θροΐζουν επάνω μου χείλια
και ανθίζουνε μάτια που δεν έχουν να δουν
πως ροδίζει η μέρα τα κρυμμένα μας όνειρα.