Φεύγα κι άμε στην οργή, δεν ακουώ πλέον γρυ
ου με πείσεις, καν με πείσεις
Αιδώς Αργίτες,
Εμπρός λεχρίτες
Πού να τρέξω επειγόντως;
Στα στοιχειά του παρελθόντος
Σε ποια γη, σε ποιους βοριάδες;
Κει που ακόμα έχει ζευγάδες
Θα το δεις, θα με ζητάς και θα με πρακαλάς
Αν το ιδώ θα `ρθω μαζί σου, όμως τώρα ξεκουμπίσου
Διάλεξα, το ομολογώ

Τον Πλούτο, τον Πλούτο, το μόσχο τον χρυσό
γαμού το γαμού το, το κλάμα σου το αισχρό
Πλούτος πολύς μ’ άνεση θεοδυνά μου
Να ευφρανθεί η σύζυγος με τη σπορά μου
απ’ το λουτρό επρόβαλα στις εμορφιές μου
Κι οι εκλεκτοί του έργου σου, ας πνιγούν απ’ τις πορδές μου