Ωραίο φθινόπωρο στα βουνά, αλλά εγώ θυμάμαι το σπίτι μας
Ν’ αναδύεται μέσα απ’ τις συστάδες των θάμνων, να συνεχίζει
τη ζωή του δίχως εμάς
Παράδοξο, γιατί μας έμοιαζε σα να ’ταν παιδί μας
Και μου μιλούσε με τη δική σου φωνή όταν έβαζες
Το κεφάλι στο στήθος μου. Έτριζε το ταβάνι, θυμάμαι,
Κι απ’ τις γωνιές των ματιών μου κυλά μαύρο αίμα,
σχηματίζοντας πάλι μπροστά
Το σπίτι μας με τους εξώστες, τους καλαμένιους φράχτες και
τα ποτιστικά
Ακυβέρνητο πλοίο στο έλεος του ανέμου και της αδιόρατης
θλίψης σου
Μεγάλης όσο τα χειμωνιάτικα βράδια που έθαβες
Το πρόσωπό σου στο λευκό μαξιλάρι και σώπαινα
Και το δάσος στην αντίπερα όχθη καιγόταν και δάκρυζα
Τριγύρω η λίμνη πλατιά, στην ακινησία της κωπηλατούσαμε
χρόνια
Μια μέρα ανακαλύψαμε ένα καινούργιο νησί, γυρίσαμε την
πλάτη στο σπίτι μας
Το βλέπω τώρα στον ύπνο συχνά να με ρωτάει επίμονα, όλο
λαχτάρα
Αν μπορεί να μετακομίσει κοντά μας, πού να του εξηγώ πως
αλλάξαμε
Έχει ατίθασο χαρακτήρα, θα πέσει να μας πλακώσει.